RIVE TÉNUE - TERRA VIVA

1. O home máis tolo pode volverse Sabio se Deus o ilumina, pero o Sabio non podería volverse insensato porque é o Señor quen o sostén.		1'. Máis vale parecer idiota gabando a Deus que pasar por intelixente negando a evidencia da vida.
2. O traballo que convén aos ignorantes e que os mantén na obediencia e na orde non podería aplicarse aos homes instruídos e donos de si mesmos.		2'. Se non atopamos a Deus durante a nosa vixilia, tampouco o posuiremos durante o noso sono.
3. As sutilezas intelectuais son nimiedades respecto ao coñecemento do mundo total.		3'. Botemos a nosa ciencia ao lume e produciranos por fin algo bo, como a simplicidade das cinzas.
4. O Sabio e o tolo non dubidan, non obstante, un posúe e o outro é posuído.		4'. Abandonemos toda va malicia e Deus aparecerá nu ante os nosos ollos cegados.
5. A vida en Deus primeiro é dozura, alegría e liberación, logo pérdese na contemplación do Ser sen análise posible.		5'. Quen alcanza a Deus en espírito e en corpo é como a quintaesencia do ceo e da terra.
6. A gran rebeldía é buscar a Deus sen cesar. O verdadeiro éxito é alcanzalo sen retorno.		6'. No lugar oculto, a xoia luminosa vive actualmente. «Facendo o ben, o mal desaparece por si mesmo. Combatendo o mal, córrese o grande risco de afundirse nel aínda máis».
7. Quen se imaxina obrar mal ou obrar ben segundo os homes penca por ignorancia. Quen está instruído dispón as cousas e deixa a Deus o coidado de realizar a súa obra.		7'. Non hai lei para quen habita a lei, pois el é xa a lei e o amor co Único. «Que os ignorantes non expliquen nada e a vida estará menos dividida».
8. A alegría de Deus está na unión dos Sabios e na pregaria dos santos, como está na inspiración dos artistas, nos xogos dos nenos e nos cantos de toda a natureza.		8'. Aquel que é verídico rapidamente é liberado do mundo dos mediocres, pois a luz se separa por si mesma das tebras que a rodean.[1]
9. O Libro é po e cinza comparado coa viva realidade de Deus. Non obstante, dá o medio para recoñecer o manancial do ceo e da terra.		9'. O coñecemento libera o Sabio e a fe salva o santo, pero é o amor o que os une en Deus.
10. A moral dos homes Sabios non viola as leis naturais.		10'. Son as nosas mans as que preparan a terra, pero a bendición do Señor é a que a fai producir o seu froito.
11. O que afaga ao bruto pode torturar ao santo e o que comprace o Sabio pode repugnar ao home vulgar.		11'. Esquecerei os que non se acordaron de min, di o Único.
12. Unha vida de traballo, de pracer, de repouso, de sufrimento, de resignación ou de rebeldía non vale nin un minuto consagrado a buscar a Deus nun mesmo.		12'. Quen atravese a barreira do lume líquido alcanzará o verdadeiro coñecemento do amor.
13. A resignación é como a renuncia a Deus, pois nos mantén na cotra que nos separa del.		13'. Entreguémolo todo a Deus e posuiremos o mundo sen prexuízo.
14. A felicidade está onde non hai nin separación, nin cambio, nin morte.		14'. ¿Como podería haber repouso para o Sabio mentres unha porción do Ser permanece exiliada na morte?
15. Quen sabe a onde conduce a morte encheu ben a súa vida.		15'. Deus ofrece a luz e só a ela recibe.
16. O bo médico axuda á natureza, e o Sabio é paciente con todos os homes.		16'. Hai que servirse do fin de todo para coñecer o comezo de todo.
17. Ningunha crenza[2] debería ser convertida nunha obriga. Deus odia aos perseguidores e aos mediocres.		17'. Se atopades a Deus, non o pregoedes e sobre todo non intentedes convencer a ninguén.
18. O Sabio e o tolo ignoran o medo, non obstante, un domina a morte e o outro é o seu alimento.		18'. O absurdo é o que libera das prisións do espírito.
19. Cando vos queiran converter en heroes, non estaredes lonxe de convertervos en mortos.		19'. Desata antes de que arranquen.
20. A desgracia salva aqueles que a rutina arrastraba cara á morte.		20'. O exceso de amor é o que nos reconduce a Deus, e xamais a mediocridade satisfeita de si mesma.[3]
21. O sono, a oración, o amor, o traballo e a droga fan esquecer a desgracia por un tempo, pero só o coñecemento de Deus nos libera dela para sempre.		21'. Todo o que o home arrastrou na súa caída será rehabilitado con el e a creación revivirá tranquilizada no seo do Único Esplendor.
22. Reprender a un insensato é afundilo na súa loucura e facerse un inimigo gratuitamente.		22'. Non golpeemos senón por compaixón e unicamente para instruír cando o Señor formalmente esíxao.
23. Discutir con alguén inferior é poñerse á súa altura e perder toda oportunidade de ser escoitado.		23'. O vivente vai aos mortos para salvalos, pero estes intentan estupidamente matalo, pois non recoñecen a luz que habita o Universo.
24. Quen ten verdadeiramente razón xamais intenta demostralo, pois sabe que nin sequera a desgracia é comprendida.		24'. A santidade é a confianza en Deus, a xenerosidade para con todos, a abundancia en todo, a alegría cun mesmo.
25. A silveira e o malvado apártanse co bastón; quen mete aí a man enrédase e esgázase inutilmente.		25'. A sabedoría última é como a inocencia primeira, con esta única diferenza: que unha se coñece e que a outra se ignora.
26. O coñecemento primeiro e último é o que constitúe o ensino de todos os libros santos. «¡Oh, tesouro inestimable pisado polos homes ignorantes!»		26'. Que os crentes que aman o Libro oren nos seus corazóns e digan: «Que quen nos falou da túa graza, do teu amor e da túa ciencia estea ebrio de ti para sempre, ¡oh Señor!»
27. Poucos homes se perfeccionan na paz, pois moitos abúrrense e abrándanse nela; e poucos son ensinados pola desgracia, porque case todos se agarrotan ou se desesperan nela.		27'. Xogamos con todo o que creemos ser, pero só conservaremos o que verdadeiramente é. «A incombustible pureza».
28. ¿Quen liberará a súa alma da terra estranxeira? E ¿quen fará descender ao Señor na terra santa?		28'. Cando a forma desaparece, a substancia da auga emerxe do caos e manifesta a esencia do lume divino.
29. Pola loucura do amor é como nos achegamos a Deus, e pola razón do mundo é como nos afastamos del.		29'. Observemos o espectáculo do mundo ata rir ou ata chorar, pero non participemos xamais seriamente nel, so pena de perdernos na súa noite.
30. Deus vive e móvese máis alá de toda razón humana.		30'. A máis pequena experiencia de Deus vale máis que todas as teoloxías do mundo.
31. Se queremos chegar ata o Padre e recibir a herdanza prometida, primeiro habemos de deixar de ser orfos nas tebras da morte e, en segundo lugar, habémonos de fixar na Nai santa onde o amor nos madurará.		31'. O propio do amor é a confianza e o don ilimitado de si mesmo na liberdade do Ser. Pero cando aparece a máis mínima coacción desaparecen enseguida o amor e a liberdade.
32. O mal non ten existencia intrínseca, aparece como o ralentizador de calquera parcela de vida que se afasta do manancial do ben eterno, que é o Ser Deus.[4]		32'. Un correctivo para os demais e unha inxustiza para un mesmo: tal parece a desgracia para os ignorantes.
33. Os soles morren e renacen na auga e na terra nutricias.		33'. O que foi desunido polo lume só pode ser reunido por el.
34. Non nos comprometamos por ninguén. Só Deus pode asumir unha carga tal, pois sabe liberar das redes da morte.		34'. A malicia perdeunos, a simplicidade salvaranos e habitaremos de novo no xardín das delicias.
35. A liberdade en demasía conduce ao ignorante á escravitude da morte.		35'. Se algo nos contraría examinemos se é útil aos demais ou a nós mesmos.
36. Só o que saíu da morte coñece o valor do repouso na vida reatopada.		36'. ¡Oh esplendor!, ¡oh vida!, ¡oh núcleo!, ¡a ti é a quen adoramos!, ¡oh, Eterno das eternidades!
37. Non violemos os límites que Deus nos fixou co fin de non nos afundir nunha morte máis opaca.		37'. Sexamos ante Deus como un cadáver nas mans do embalsamador que prepara a resurrección.
38. O final da nosa rebeldía será o final da nosa axitación. Un día, a desgracia cansaranos e acordarémonos de Deus e volveremos a el.		38'. Os sabios deste mundo humillaranse ante o sinxelo que posúe a Deus e a súa luz.
39. Deus sorrí ante a rebeldía dos homes, pois sabe que volverán máis Sabios e máis amantes despois da súa migración nas tebras da morte.		39'. Quen coñece e posúe a verdade non se cansa intentando ter razón fronte a ninguén.
40. Podémonos perder eternamente se o absurdo non nos detén no camiño do extravío e se o amor non nos reconduce á nosa orixe santa.		40'. Para algúns, Deus é unha sublime realidade. Para outros, parece ser unha loucura incrible. «Os intelixentes rexeitaron o Libro e os sabios do mundo non o comprenderon en absoluto».
41. Deus non castiga a ninguén, a desgracia só é o efecto do noso afastamento do manancial primeiro.		41'. A verdade resplandece eternamente, pero a súa vestidura terrestre é escura.
42. Quen entrega todos os seus dons a Deus alcanza a simplicidade divina, que é como a humildade perfecta.		42'. Cando deamos e cando recibamos sen preocupación, estaremos preto de Deus.
43. A desgracia é ilusoria respecto ao Ser, non obstante, ela é a que reconduce ao home ao seu manancial.		43'. As leis de Deus e as da natureza oprimen aos que as violan e liberan aos que as observan.
44. O sabio coñece moitas cousas, pero non posúe ningunha. O Sabio posúe só unha e coñece todas as demais.		44'. Ascendendo e descendendo é como descubriremos o movemento e o repouso de Deus.
45. Non tomemos partido por nada nin por ninguén, busquemos a Deus que é máis urxente que todo o mundo enteiro.		45'. O Sabio actúa gratuitamente porque sabe que todo está en Deus.
46. O home toma conciencia na separación, na ausencia e no retorno.		46'. Permanecemos unidos en Deus, pero somos varios no mundo, segundo os lugares e segundo os tempos.
47. Deus é quen manda e a deidade quen executa. O home é quen sementa e a muller é quen dá a luz.		47'. Así como a auga serviu para formar todas as cousas, todas as cousas volverán ser como a auga.
48. Destruíndo os seres e as cousas non atoparemos xamais a Deus, senón que nos fraccionaremos e afundirémonos aínda máis na morte.		48'. Os fillos do Único imitan a obra do Padre e xa viven en paz no mundo presente.
49. As hábiles dialécticas non extravían aos coñecedores, pois a luz santa orienta todos os seus pensamentos cara ao Único.		49'. A obra é o que provoca as discusións, e non estas as que xeran aquela.
50. A nosa fe é como o perfume e como o recordo do invisible mar do mundo, onde repousa o Perfecto.		50'. O Sabio e o santo non se cansan de admirar e de gabar a creación de Deus.
51. O amor de Deus é como o recordo intenso da nosa liberdade e da nosa unidade primeira na pureza do ceo.		51'. A realización do desexo está en función da precisión da imaxe concibida, da potencia de proxección do desexo e da regularidade paciente da pregaria.
52. A luz dos nosos corazóns berra cara a Deus a través das tebras do corpo que a aprisionan, e o Padre libera á extraviada, e o Fillo aparece no esplendor da unión.		52'. Hai unha gran beleza e unha gran virtude na obra do Señor, por iso el traballa sempre sobre ela e non a rexeita.
53. O ignorante descoñece a instrución antiga e enturba a verdade presente.		53'. Hai intelixencia en recoñecer a orixe da desgracia que nos derruba ata o chan.
54. Cando non se pode emendar a árbore estéril, o lume devólvea ás cinzas nutritivas e á auga fecundante.		54'. A única perfección é ascenso, descenso e repouso.
55. Ninguén acabará co que di non, salvo a absurdidade deste non evidenciado na morte.		55'. A santidade é como unha maldición para os que a viron, a oíron e non a recoñeceron.
56. Admirei a paciencia luminosa da vida e gabei a quen a madura ata o repouso de Deus.		56'. A intelixencia da auga e a memoria da terra forman o corpo-espírito do Universo, pero o amor do lume é o que lle confire a alma viva.
57. Esforcémonos en devir inmensos co fin de recibir a Deus na súa totalidade.		57'. Non hai nada que comprender alí onde todo debe ser sentido.
58. O coñecemento verdadeiro implica a posesión, a absorción e a transmutación.		58'. É a natureza divina o que nos consola, o que nos cura, o que nos instrúe e o que nos salva.
59. Quen o deixou todo vir e o deixou todo partir pode volverse utilmente cara a Deus, pois xa está nel.		59'. A bendición de Deus fluirá sobre o que está nu, e a graza de dentro e a de fóra non formarán máis que unha soa auga.
60. Os amigos de Deus son poderosos, pero parecen vermes. Posúen todas as cousas e trátaselles como a miserables. Moran coa sabedoría e o mundo creos tolos. Desbordan de amor e parecen duros.		60'. A expresión máis completa do amor é a xenerosidade e a paciencia para con todos os seres da creación. A exemplo do Señor que comemos e que nos come, o Sabio ensina a luz de vida aos seres extraviados na morte.
61. O mellor pensamento, a máis bela acción son os que máis nos aproximan á gratuidade divina.		61'. A aceptación, o desapego e o esquecemento dun mesmo son a perfección do amor en Deus.
62. O amor de Deus é o comezo do saber, e a súa posesión é o fin da ciencia.		62'. O primeiro deber é facer que apareza Deus nun mesmo; o segundo é contribuír a manifestalo nos demais.
63. A timidez é case sempre un orgullo que se oculta. ¿Quen mendigará a súa vida ao Altísimo?.		63'. Quen se librou da vontade de obrar ben e do medo de obrar mal está preto da liberdade de Deus.
64. O que se contén é un Sabio, pero o que se violenta é un tolo.		64'. O santo que quere ir a Deus debe liberarse das ataduras do pecado e das da virtude.
65. Todos os mestres foron tratados de orgullosos polos que non podían seguilos, pero eles sorrín sen responder, pois saben que se esqueceron en Deus para sempre.		65'. Observemos aos mortos deste mundo para comprender a qué sono insensato se parece a súa ignorancia de Deus.
66. A graza é o que libera, o amor é o que reúne, o coñecemento é o que perfecciona e a unión é o que procura o repouso.		66'. A sabedoría non empezou nin rematará xamais. Nela maniféstase o amor en unidade.
67. Cando a boca se axita, escoitemos as palabras do corazón e coñeceremos a verdade respecto aos que nos falan.		67'. O débil que di si e que nunca actúa acumula o desprezo dos homes e sepárase de Deus, pois a táboa podre non serve nin para a auga nin para o lume.
68. As obrigas do mundo parecen moi pouco urxentes a quen busca a Deus.		68'. O que é instruído pide a Deus. O que non o está diríxese aos homes.[5]
69. Poucos homes foron favorecidos aquí abaixo co coñecemento posesivo, pois poucos santos de entre os mellores son capaces de adquirir o poder divino sen prexuízo para eles mesmos nin para os demais.		69'. Estar posuído por Deus é ser santo. Posuír a Deus é ser Sabio. Pero penetrar a Deus é ser insensato.[6]
70. Cando alcancemos a Deus non omitamos entregarllelo todo; se non, perderiámoslle enseguida.		70'. O noso amor e o noso coñecemento fundiranse na unión divina e o repouso vivo será a nosa recompensa.[7]
71. A linguaxe pode cambiar, o espírito do Libro non envellecerá, pois ensina o comezo e o fin da creación aparente e oculta.		71'. O Libro é para o máis sutil e para o máis espeso, pois participa do ceo e da terra. Cada un extraerá del segundo a súa capacidade.
72. Vencer ao mundo combaténdoo ou fuxindo del, tal é a alternativa aparente que se ofrece a todos se queremos evitar os esmagamentos, as desgarraduras e o enfangamento. Non obstante, o Sabio coñece unha terceira solución que libera de todo mal, de toda servidume e de toda ignorancia, pois é a que separa pacientemente en nós a vida da morte.		72'. A perfección do Un manifestado emana da unión da xoia de ouro e do loto luminoso, xurdidos pola potencia do sopro divino do caos tenebroso e oculto. «O último en nacer é o fillo querido do Padre e da Nai e o irmán benamado das grandes almas».